ilk adım ilk anne

Sadece 11 ay önceydi...henüz içimdeydi..o koca göbişimin içinde beni nasıl bir "canavar" beklediğini çok net bilirdim ve derdim hep.. yanılmadım:) bazen derste öğrencilerden birinin beni dinlemediğini dehşetle açılmış gözlerini göbeğime dikmiş olduğunu görürdüm, hep birlikte gülerdik oğluma:) eli kolu bacağı durmazdı hiç, göbiş de bir o yana bir bu yana tabii... "Size baka baka ortaya çıkan çocuk bakalım nasıl olucak " derdim canımdan çok sevdiğim, iki güne bir disiplin kuruluna ziyaret eden öğrencilerime:)

Eşim kıskanıyorum seni derdi.. "Şimdiden hissediyorsun onu içinde..Ben sadece varlığından haberdarım, sense kendi canını veriyorsun ona..Bu yüzden annelik bir başka işte.." Geceleri yatınca göbeğimi sırıtıma dayardım, O da hissetsin tekmelerini,hareketlerini diye.

Sonra oğlum geldi...Upuzuuuun bir zaman aslında 11 ay.. Gaz,kolik,döndü dönmedi,yedi yemedi,uyudu uyumadı,ateşi çıktı,ağladı,güldü,tatilllere gitti,upuzun yollar yaptı,iki gözünün kırptı bana-seni anlıyorum dercesine.. ben O'nun annesiydim..En çok emzirirken hissederdim bunu. Ben,O'nun annesiydim..

Yaşadığımız her anı derin derin içime çektim..

ve bugün..oğlum bana anne dedi..

ve bugün oğlum adım atarak yanıma geldi...

Velhasıl..daha ne isterim ki hayattan..bugünüme bin şükür..

bugünüme bin şükür..